macbeth e as bruxas (a1, e3)

           tronos. entran as tres bruxas

primeira bruxa – onde estiveches, irmá?

segunda bruxa – matando quiros.

terceira bruxa – irmá, ti onde?

primeira bruxa -
  a muller dun mariñeiro tiña castañas no mandil, 
  mastigaba, mastigaba, mastigaba. "dame!" díxenlle: 
  "lisca de aí, bruxa!" roña a gorda sarnosa.

    o home foise a Aleppo ao mando do Tigre:

    pero nun cribo ata alá navegarei

    e, coma rato sen rabo,

    dareille que te dalle dalle. 
segunda bruxa – vento che darei.

primeira bruxa – ben me parece.

terceira bruxa – eu tamén.

primeira bruxa –
  o resto xa o teño eu,

    e os propios portos que tocan

    todos os agochos que saben

    nas cartas do navegante.

    chuchareino como se chucha na palla:

    sono nin noite nin día

    colgará pálpebras sobre faiado

    facendo que o home non viva:

    esgotado sete noites por nove veces nove

    minguará do cumio á desesperanza:

    inda que non poida extraviar a súa cortiza,

    sufrirá as sacudidas da tempestade.

    mirade o que teño.

segunda bruxa – a ver, a ver.

primeira bruxa –

   aquí está o polgar dun piloto,

    náufrago cando á casa volvía.

           son de tambores.

terceira bruxa –

  tambores, tambores! 
  Macbeth achégase.

TODAS –  
  misteriosas irmás, xuntas da man, 

  ás lindes do mar e a terra, 

  así van e xiran, e xiran: 
  tres cara ti, tres cara min 
  e tres de novo, ata facer nove. 

  silenzo! O feitizo está feito.

           entran MACBETH e BANQUO.

MACBETH – día tan fétido e fermoso non teño visto.

BANQUO –

  a que distancia cae Forres? — que son estas 
  tan mirradas e extravagantes na vestimenta, 
  que non semellan habitantes da terra, 
  e, sen embargo, nela están? vivides? ou sodes quen 
  que home vos pregunte? semella que me entendedes, 

  pois cadansúa a un tempo osudos dedos pousa 

  en labres encarquillados: deberiades ser mulleres, 
  e, sen embargo, as barbas impídenme interpretar 
  que iso sexades.

MACBETH – falade, se sodes quen: que sodes?

primeira bruxa – saúde, Macbeth! saúde para ti, Señor de Glamis!

segunda bruxa – saúde, Macbeth, saúde para ti, Señor de Cawdor!

terceira bruxa – saúde, Macbeth, que a Rei chegarás!

BANQUO –

  bo señor, por que vos alterades, e semellades temer 
  cousas que tan fermosas soan? — en nome da verdade, 

  sodes fantasía, ou iso exacto 

  que por fóra mostrades? meu nobre compañeiro 

  saudades con graza evidente e gran predición

    de ter nobreza e esperanza real,

    que semella completamente absorto; a min non me falades.

    se sabedes mirar na semente do tempo,

    e dicir que grao medrará e cal non,

    faládeme entón a min, que nin suplico nin temo

    nin favor nin odio voso.

primeira bruxa – saúde!

segunda bruxa – saúde!

terceira bruxa – saúde!

primeira bruxa – menos ca Macbeth, e máis.

segunda bruxa – non tan feliz, por iso moito máis.

terceira bruxa –
  procrearás reis, inda que ti non o sexas: 
  saudemos todas, a Macbeth e Banquo!

primeira bruxa – a Banquo e Macbeth, saúde!

MACBETH –
  agardade, falantes imperfectas, dicídeme máis: 

  ao morrer Sinel fun Señor de Glamis; 
  pero como de Cawdor? o Señor de Cawdor vive, 
  un cabaleiro próspero; e ser rei 
  ultrapasa toda crenza, 
  non máis que ser Cawdor. dicide de onde

  tirades esta estraña información, ou por que

    neste páramo desolado detedes a nosa marcha

    con saúdo tan profético? falade, ordénovos.

           as bruxas esvaecen.

BANQUO –
  a terra ten burbullas, como a auga, 
  e estas son desa caste. onde desapareceron?

MACBETH –

  no aire; e o que semellaba corpóreo disipouse

    como bafo no vento. se tiveran quedado!

BANQUO –
  estaban esas cousas aquí mentres falabamos? 

  ou tennos virado insensato o celme

    que apresa a razón?

MACBETH – os teus fillos serán reis.

BANQUO – ti serás rei.

MACBETH – e Señor Cawdor tamén: non soaba así?

BANQUO – a ese mesmo refrán. quen anda aí?

           entran ROSS e ANGUS.

ROSS –
  o Rei recibiu con agrado, Macbeth, 

  as novas do teu éxito; e ao ler

    a túa ventura na loita dos rebeldes      

    asombro e parabéns compiten por saber 

  que pertence a ti e a el. así feito calar, 
  considerando o resto do mesmo día, 

  atópate entre as rexas liñas de Noruega, 

  sen que temas o que lograches facer, 

  estrañas imaxes da morte. densas historias 
  traían mensaxe tras mensaxe; e cada un portaba 
  parabéns para ti pola gran defensa do seu reino, 
  e derramábaos aos seus pes.

ANGUS –

                                    envíasenos 
  ofrecerche do noso real señor grazas; 

   e anunciarte na súa presenza, 
  non pagarche.

ROSS – 
  e, como proba dun maior honor, 
  ordenoume, no seu nome, te chame Señor de Cawdor: 

  ao que engado, saúde, valerosísimo Señor! 

   pois o mereces.

BANQUO – que, pode o demo falar a verdade?

MACBETH –
  o Señor de Cawdor vive; por que me invistides 

  con roupas emprestadas?

ANGUS – 
                                   quen o era inda vive; 

  pero sometido a ominoso xuízo conserva a vida 

  que merece perder. se en combinación 

  cos de Noruega, se en apoio da rebelión 
  con axuda e ocultas vantaxes, ou de ambos xeitos 

  traballou pola destrución da súa patria, non o sei; 

  pero a traizón capital, confesa e probada, 
  o ten derrubado.

MACBETH  [aparte.] –
                                   Glamis, e Señor de Cawdor! 

  o mellor está por vir.

           [a ROSS e ANGUS.]

                                         grazas polos vosos esforzos.

           [Aside to BANQUO.]

  non esperas que os teus fillos sexan reis, 
  se as que me deron o Señorío de Cawdor 

  llelo prometeron a eles?

BANQUO  [aparte.] 
                                   se te fías diso

  inda podería conducirte á coroa, 
  ademais do Señorío de Cawdor. mais resulta estraño; 
  e ás veces, para forxar a nosa perdición, 
  os instrumentos da escuridade cóntannos verdades, 

  gáñanos con honestas bagatelas, para traizoarnos 
  con graves consecuencias.—

           [a ROSS e ANGUS.]

  curmáns, prégovos unhas palabras.

MACBETH [aparte.] 
                                   ditas dúas verdades, 

  como prólogos felices da gran representación
  do tema imperial.— 
                                   grazas, cabaleiros.            

           [aparte.]

  esta sedución sobrenatural 
  non pode ser mala, non pode ser boa: se mala, 

  por que me ten dado mostra de éxito
  comezando cunha verdade? son Señor de Cawdor. 
  se boa, por que cedo a esa suxestión 

  cuxa horrible imaxe me desconxunta os cabelos 

  e fai que o corazón me bata contra as costelas, 

  fóra do uso natural? os medos de agora 
  son menores que os horrores da imaxinación: 

  o meu pensar, cuxo crime inda non é máis que fantasía, 

  convulsiona tanto a miña humana condición que a función 

  sufócase coas conxecturas, e nada é 
  senón o que non é.

BANQUO – fixádevos, como o noso compañeiro está absorto.

MACBETH  [aparte.] 
  se as circunstancias me fan rei, ben, que me coroen, 

  sen facer eu nada.

BANQUO –
                                   novos honores recaen nel, 

  e como a roupa nova, non se amoldan 
  senón ao usalos.

MACBETH  [aparte.] 
                                   que sexa o que teña que ser, 

  tempo e momento percorren ata o máis áspero dos días.

BANQUO – valeroso Macbeth, quedamos á vosa disposición.

MACBETH –
  desculpádeme: o meu obtuso cerebro ocupábase 

  con cousas esquecidas. nobres cabaleiros, os vosos esforzos

    están gravados alí onde cada día pasarei

    a folla para lelos. vaiamos onde o rei.

        [aparte a Banquo.]

  reflexiona sobre o acontecido, e, dentro dun tempo,

    téndoo sopesado, falemos

    abertamente un co outro.

BANQUO – de bo grado.

MACBETH – ata entón, abonda.— imos, meus amigos.

           vanse.

capa da edición de GK Hunter, 1967

1 – esta importante escena xunta a tese e a antítese que representarían as dúas primeiras – as irmás engurradas e os soldados sanguentos logo da batalla. Revélanos a natureza de Macbeth e contrástaa coa de Banquo, pero deixa o futuro aberto.

2 – o Tigre saíu de Inglaterra o 5 de decembro de 1604 e regresou logo dunha travesía chea de avatares o 27 de xuño de 1606: 568 días, case as “esgotado sete noite por nove veces nove”.

3 – polo argumento, Macbeth exemplificaría aquilo de “non hai crime sen castigo;” pero ten moito menos que ver co descubrimento do crime que coa revelación do criminal ante si mesmo. A obra desprégase a partir do interese suscitado polo heroe; e o heroe aquí e un criminal; ou mellor, un home obsesionado coas tendencias criminais, tan universais, que describimos co termo de ‘mal’. A obra é unha descuberta ou anatomía do mal. De todas as obras de Shakespeare, Macbeth é a máis obsesivamente relacionada co mal. Outros ‘malos’ tiñan aparecido antes (Aaron, Don John, Shylock, Claudio, Iago, Edmund) pero o mal era apenas unha sombra no medio das raiolas do sol, a carón de Desdémona, Cordelia, Beatriz, Tito ou Otelo. Aquí o mal é, por unha vez e sen dúbida algunha, máis grande, fascinante e efectivo que a pálida representación do ben. Macbeth cae, pero non esencialmente por causa do poder dos seus inimigos. Produce a súa propia destrución; o movemento que sitúa a Malcolm, Macduff e Seyward por riba del é xerado, en primeiro termo, pola súa propia tendencia descendente e só secundariamente polo que eles son quen de facer (tradución mala do inicio da introdución da edición de G.K. Hunter, 1967).