o retrato de dorian gray, resumo e comentario

culturayanarquismo.blogspot

O retrato de Dorian Gray é unha xoia da literatura clásica, xa que se trata dunha das últimas novelas de terror gótico. O seu título é controvertido polo que envolve no seu interior, xa que  na súa época, no século XIX, levantou moitísimas pelucas empolvadas e faldóns de señores moi remilgados e tamén moi despostas e hipócritas.

E é que Dorian Gray é unha verdadeira crítica á sociedade británica; que se revolcaba na decadencia de luxo.

O Retrato de Dorian Gray trata sobre un aposto xove, con fermosos cabelos dourados e meixelas avermelladas. Un festín para xente como Lord Harry, pecador desmedido, e gran manipulador, que despertará ao xove cos máis pecaminosos pensamentos.

Todo isto ocorre ao principio da novela, cando sir Basil, un pintor marabillado polo seu modelo, está pintando un fermoso cadro de Dorian, do cal, está realmente satisfeito. Na súa pequena terraza, pronto sucederá unha reunión inesperada, e é que Harry aparecerá de imprevisto, e conocerá a Dorian Gray, marabillándose tamén pola súa beleza e pureza.

Cando o retrato estivo terminado, Dorian chegou a envidiar aquel  cadro, que permanecería fermoso e xove, mentres él, debería soportar o paso do tempo.

Sen pensalo, susurra unha horrible maldición que caerá sobre a súa alma, vinculándoo eternamente ao seu retrato.

Cando Dorian se encapricha da xove actriz do teatro de mala morte, empezamos a somerxer realmente no personaxe principal, xa que comezaremos a desentrañar os seus máis baixos instintos, permitíndonos inmiscuirnos en situacións tan íntimas como cando a actriz, cansada e triste polos desaires egoístas do seu galán, decide quitarse a vida, unha noite de soidade.

Máis alá de sentirse culpable, a consciencia de Dorian permanece implacable, avanzando con él a maldade que comeza a manar polos seus ollos e sorrisos aristócratas.

Á súa vez, os ideais de Harry son inculcados por Dorian, xa que , no fondo, o xove terno e inocente que unha vez foi, nunca existiu realmente.

A historia metafórica, chea de símiles e preguntas retóricas, tórnase aditiva e trepidante. Un verdadeiro cúmulo de acción e misterio  abalánzase sobre ti cando o lees.

Esta é unha obra cimbre, sobra a decadencia da beleza, e do fermoso do ser humano, que sempre acabará sendo tan velenoso e perfecto, como un verdadeiro artista.

O final é inmellorable. O retrato é máis importante do que un pode imaxinarse, e por suposto, o desenlace, aínda que é realmente satisfactorio.