unha festa móbil, resumo

Este libro narra as aventuras e desventuras do xoven estadounidense Hemingway nun continente lonxano nos anos 20, un país revolucionario e unha cidade que acompañará a todos aqueles ca visitaron, toda a súa vida.O propio protagonista é o mesmo autor,fixo un personaxe de si mesmo. O resto dos protagonistas están cheos dunha latente tristeza que pouco a pouco vai quedando e vaise instalando no lector.Unha das partes máis desoladoras é na que Hem nos fala de Scott Fitzgerald e de Zelda.A xeración perdida non é máis que un gran grupo de xente con todas as secuelas de haber “ sobrevivido” á primeira gran guerra, o gran feito desa época,deses mellores anos. Os diversos personaxes que se presentan non fan máis que confirmaron que tamén influenciaros na escritura deste narrador, e ésta acompañouno toda a súa vida, o recordo de París , Pamplona e a gran guerra do país.É así como dixo o gran autor desta obra máis dunha vez, “París é unha festa que nos segue”.

A xeración perdida que enche as mesas do Café Rotonde ten un aspecto e porte moi curioso. Toda ela propúxose firmemente vestir con desaliño, o que daba unha especie de excentricidade uniforme. A primeira vez que se pasa a vista polo interior deste establecemento, de teitoo alto e mesas abarrotadas de concurrentes, causa a impresión de haber posto os pés dentro dunha xaula de paxaros de variado plumaxe no zoo. Alí hai unha tremenda, ronca e polífona vocingleiría, que  acrecenta e confunde, dos camareiros que, coa chaquetilla branca e pantalón negro, parecen urracas indo dun lado a outro pola densa nube de fume de tabaco. As mesas están cheas de circunstantes; que están continuamente; un agáchase e aprietase aos demais; un obxeto é levantado do chan; máis xente entra pola porta xiratoria; outro camareiro ábrese paso por entre as mesas dirixíndose cara a porta e, despois de pedirlle a voces un servicio, volve  desaparecer.

O París que Ernest Hemingway lembra neste pequeno libro é esa cidade tan fascinante que tiña de todo, as dúas guerras,moitos cafés,escritores e sobre todo pintores, os seus largos bulevares coruscantes nas mañás de bonita primavera, as carreiras de cabalos que se facían en Auteil e máis que nada as emocionantes probas ciclistas daquela época; é a cidade da mocidade deste narrador e sobre todo da súa aprendizaxe como tal, a do seu feliz primeiro matrimonio(con Hadley nese París feliz) e,ó mesmo tempo, a cidade de precariedade e a penuria,el recórdao todo cunha frase “eramos moi pobres e moi felices” así o di el.París foi o lugar das vivencias deste xoven despois da Gran Guerra,ali sufreu moitas historias que el separa en capítulos na súa obra.

Nun dos pasaxes deste libro o xoven Hemingway fai un gran recorrido para esquecer que ten ganas de comer, e que se saltou unha comida, camiña na procurade xente que traballara ó igual que él, ata que consigue atopar ao pintor Pascin no Dôme, xunto a dous modelos co acompañan.

Este autor desenrola a historia cunha descrición das rúas de París nas que se basea a historia.Nesta narración sitúase moi ben París e os itinerarios son moi importantes nesa novela.Estas descricións de lugares da capital do país galo móstrannos que o autor coñecía a perfección esta cidade.