venus negra

en.wikipedia.org

No!” she said. “Not the bloody parrot forest! Don’t take me on the slavers” route back to the West Indies, for godsake!

And let the bloody cat out, before it craps on your precious Bokhara!”

They have this in common, neither has a native land, although he likes to pretend she has a fabulous home in the bosom of the blue ocean, he will force a home on her whether she’s got one or not, he cannot believe she is as dispossessed as he… Yet they are only at home together when contemplating flight; they are both waiting for the wind to blow that will take them to a miraculous elsewhere, a happy land, far, far away, the land of delighted ease and pleasure.

After she’s got a drink or two inside her, however, she stops coughing, grows a bit more friendly, will consent to unpin her hair and let him play with it, the way he likes to. And, if her native indolence does not prove too much for her – she is capable of sprawling, as in a vegetable trance, for hours, for days, in the dim room by the smoky fire – nevertheless, she will sometimes lob the butt of her cheroot in the fire and be persuade to take off her clothes and dance for Daddy, buys her pretties, allocates her the occasional lump of hashish, keeps her off the streets.

Nights of October, of frail, sickle moons, when the earth conceals the shining accomplice of assassins in its shadow, to make everything all the more mysterious- on such a night, you could say the moon was black.

This dance, which he wanted her to perform so much and had especially devised for her, consisted of a series of voluptuous poses one following another; private-room-in-a-bordello stuff but tasteful, he preferred her to undulate rhythmically rather than jump about and shale a leg. He liked her to put on all her bangles and beads when she did her dance, she dressed up in the set of clanking jewellery he’d given her, paste, nothing she could sell or she’d have sold it. Meanwhile, she hummed a Creole melody, she liked the ones with ribald words about what the shoemaker’s wife did at Mardi Gras or the size of some fisherman’s legendary tool but Daddy paid no attention to what song his siren sang, he fixed his quick, bright, darl eyes upon her decorated skin as if, sucker, authentically antranced.

“Sucker!” she said, almost tenderly, but he did not hear her.

She cast a long shadow in the firelight. She was a woman of immense height, the type of those beautiful giantesses who, a hundred years later, would grace the stages of the Crazy Horse or the Casino de Paris in sequin cache-sexe and tinsel pasties, divinely tall, the colour and texture of suede. Josephine Baker! But vivacity, exuberance were never Jeanne’s qualities. A slumberous resentment of anything you could not eat, drink or smoke, i.e. burn, was her salient characteristic.

Black Venus

Angela Carter

Chatto and Windus, 1985

traducido por Xela Arias

e publicado como

Venus negra

Edicións Xerais (Peto), 2001

-Non!- dixo ela-. Á maldita fraga dos papagaios non! Por Deus, non me leves de volta pola ruta dos escravos da India!

E deixa que saia o maldito gato, antes de que cague na túa valiosa Bokhara!

Teñen iso en común, ningún dos dous ten patria, aínda que a el lle gusta finxir que ela posúe un fogar fabuloso no seo dun océano azul. El imponlle un fogar téñao ela ou non, non pode crer que estea tan desposuída coma el... Están sós na casa e mais sábense moi xuntos cando matinan nunha fuxida; os dous agardan que sopre o vento que os ha levar a un lugar milagreiro, unha terra feliz, lonxe, moi lonxe, a terra do magnífico repouso e mailo pracer.

Despois de beber unha ou dúas copas, ela para de tusir, vira un pouco mais amigable, permite que ela lle solte o cabelo e déixalle xogar con el, como a el lle gusta. E, se non a domina a súa indolencia natural- pois é quen de ennovelarse, coma nun transo vexetal, durante horas, durante días, no escuro cuarto cabo do lume fumegante-, malia todo, ás veces, bota a cabicha do seu cigarro ó lume e déixase persuadir de sacar a roupa e bailar para Papaíño, quen, admite ela a contragusto canf¡do está en apuros, é un bo Papaíño, mércalle cousas lindas, colócalle a ocasional pedra de haxix, mantena afastada da rúa.

Noites de outubro, de fráxiles lúas coma fouces, cando a terra encobre o resplandor cómplice dos asasinos na súa sombra, para facer todo aínda máis misterioso; nunha noite así, poderíase dicir que a lúa é negra.

Este baile, que el quería tanto que ela representase e que ideara especialmente para ela, consistía nunha serie de poses orxiásticas, unha atrás doutra; material perfecto para cuarto-privado-nun-bordel, pero de bo gusto, el prefería vela ondularse ritmicamente no canto de saltar e estarricar unha perna. Gustáballe poñerse todas as súas pulseiras e abelorios para o baile, ela cubríase co conxunto de xoias tintinantes que el lle dera, bixutería, nada que ela non puidese mercar ou vender. Mentres tanto, ela cantaruxaba unha melodía crioula, gustábanlle aquelas cantigas con letras obscenas tocante ó que facía a muller do zapateiro ou o tamaño da ferramenta do pescador, pero Papaíño nunca prestaba atención ó que a súa serea cantaba, el fixaba os rápidos ollos brillantes e escuros sobre a súa pel adornada coma se, apampado, de veras entrase en transo.

-Mamón!- dixo ela, case agarimosa, pero el non a escoitaba.

Producía unha sombra longa á luz do lume. Era unha muller de inconmensurable altura, do tipo desas fermosas xigantes que, cen anos despois, habían encantar os escenarios do Crazy Horse ou do Casino de París, envoltas en sensuais abelorios e grilandas brillantes, divinamente altas, coa cor e maila textura do ante. Josephine Baker! Pero a vivacidade e maila exuberancia non foron nunca calidades de Jeanne. A súa característica máis notable era un lánguido resentimento ante todo o que non se puidese comer, beber ou fumar, isto é, queimar.